Hij dacht (altijd): ik ben wat mans.
Nee, hij was geen domme gans,
Hij was leraar, en lang premier,
en velen liepen met hem mee.
Maar daar was (plots?) een nieuwe kans!
Natuurlijk waagt hij de internationale dans.
Beroemde landgenoten gingen hem voor.
Wie? Voor hen is geen gehoor.
Een kans? De uitdaging in een tijd vol geweld!
Het aantal slachtoffers wordt niet meer geteld.
Nodig zijn overleg, aanpak, en vooral visie.
Maar heeft hij niet gezegd: dat zie ik nie?
Ambitie! Dat vraagt een stevige aanpak:
op reis – op eigen kosten – gepakt/gezakt.
Nee, niet staan te wachten in de rij;
zelf op stap, ook naar Turkij.
Het gaat om ons aller eigenheid en veiligheid.
Dat vraagt geduld, luisteren, en doortastenheid.
Dat laatste was – al polderend – niet zijn sterkte,
maar zijn ‘vriendelijke’ lach die werkte.