Een jaar geleden verscheen mijn weblog op www.wimmarinela.com. Een on-line visite kaartje, dat je verraadt en waarmee je geen vrienden maakt. Een jaar ‘bloggen’ is voor mij een reden voor een terugblik. Bloggen is ‘mainstream’. Het publiek is potentieel miljarden mensen. Informatie op weblogs is ‘volwassenen’ geworden en een bron van kennis en voor onderzoek. Weblogs sterven niet, zoals ik eerder dacht, maar blijven potentieel eeuwig bestaan. Het worden spookblogs, die het internet ‘vervuilen’. Google zet niet bijgehouden blogs onderaan de zoeklijst. En die lijst is lang: 133 miljoen blogs in 2008. In een jaar plaatste ik 32 opiniërende stukjes met een gemiddelde lengte van 646 woorden (kortste 337, langste 1177). Een druppel op een gloeiende plaat, maar daar gaat het niet om.
Het schrijven van de stukjes – van een idee, een gevoel, een constatering naar een standpunt met overwegingen en/of argumenten – geeft mij veel plezier. Het dwingt tot analyse en formuleren. Moet een blog niet gelezen worden? Volgens mij niet, maar in gesprekken verwijs ik wel eens naar een blog. Dat spaart tijd. Het nut is meegenomen.
De onderwerpen variëren, maar enkele liggen blijkbaar na aan het hart: zorgbeleid en ‘bejaarden’ (beide onderwerpen 7 x), inhoud van de zorg (5x) en wetenschap (4x). Kunst en patiëntenbelangen (beide 2x) zijn minder vaak onderwerp dan ik vooraf had gedacht.
Worden de stukjes gelezen? Ja. Een beperkt aantal mensen (geen familie) meldt mij, dat ze de stukjes regelmatig lezen en leuk vinden. Zij die ze niet leuk vinden melden zich (nog) niet. Geen vrienden? Onze website wordt gemiddeld meer dan 2000 keer per maand bezocht. Mijn blogs zijn in het afgelopen jaar meer dan 2400 keer geopend en misschien gelezen. Dit is het kortste blog. Ik heb wat te vieren.