Goed nieuws. Vierhonderd miljoen extra voor mensen met een chronische aandoening en/of een functiebeperking. Het helpt tegen de achteruitgang van inkomen bij deze maatschappelijk kwetsbare burgers. Een complimentje voor de twee bewindslieden. Hoe anders was dat drie jaar geleden. Toen paste achteruitgang in koopkracht voor deze doelgroep in het algemeen beeld. Dat was inclusief beleid. Geen aandacht voor afzonderlijke doelgroepen.
Doelgroep dat is ook goed nieuws: het doelgroepenbeleid is weer terug in het beleid van volkgezondheid en welzijn. Op een conferentie over ouderenzorg op 26 september jl. stelde een vertegenwoordiger van het ministerie van VWS: ‘doelgroepenbeleid is noodzakelijk’. Nederland treedt terug op de schreden van inclusief beleid, ‘design4all’, zo lijkt het. De symptomen zijn er: een nieuw programmatische aanpak van chronische ziekten (hopelijk vergeet men de mensen niet), een nationaal programma ouderenzorg, plannen voor een versterking van het patiëntenperspectief en …..
Er zijn ook symptomen, die erop wijzen dat de ‘chronisch zieken en gehandicapten’ nog niet zijn ‘uitgeziekt’. De uitvoering van de nieuwe ‘Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten’ (Wtcg) is problematisch, onder andere omdat de afbakening van de doelgroep niet duidelijk is. Als doelgroepenbeleid noodzakelijk is lijkt een eerste vereiste deze doelgroep eenduidig te definiëren. Het is toch niet zo moeilijk om te zorgen dat mensen met een functiebeperking (die een ontheffing hebben) (langer) kunnen parkeren, ook op een ‘niet-gehandicapten-parkeerplaats’, in alle gemeenten van Nederland?.
Symptomen bestrijden brengt risico’s met zich. Het kan levensgevaarlijk zijn. ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ en ‘Het kwaad moet men bij de wortels aanpakken’ zijn Nederlandse uitspraken, die roepen om een structurele aanpak; ook als het doelgroepenbeleid betreft. Die aanpak ontbreekt echter; niet alleen in Nederland, in alle EU landen. Pogingen vanuit het Europees parlement en met een Europese lobby om een kader te scheppen voor een adequaat ‘disability policy’ zijn mislukt. Vrijblijvend is troef.
Overal in Europa hebben mensen met een chronische aandoening of een functiebeperking een achterstand. Of het nu gaat om maatschappelijk participatie (werk, sociale contacten) of welbevinden.
We rommelen – terecht – wat aan het inkomen, maar we blijven deze burgers uitsluiten. Vierhonderd miljoen voor 2 miljoen Nederlanders; 17 miljard voor hoeveel bankiers? Tijd voor actie of heeft u geen aandeel?
