Het was oudjaar toen we het bericht kregen;
Nee, het was geen beste wens of zegen
en al helemaal geen droom:
kanker: prostaat+colon+melanoom.
Wat nu? Wat is het perspectief?
Het oude jaar was mij plots lief.
Waarom komt nu deze brief?
Het nieuwe jaar lijkt plots een dief!
Nee, het is geen droom, maar echt!
Er is maar een uitweg: ‘vecht’.
Kop op en toon je een flinke vent;
je denkt dat iedereen je zo kent.
Ik weet wat het is, maar hoe zal het zijn:
operatie, bestraling, ziek en pijn?
Nee, ik ben niet bang voor de dood!
Of houd ik mij manmoedig groot?
Geluk heb ik nodig en goede zorg.
Hoe dan? Wie staat er borg?
Zij, die altijd naast mij staat,
zorgt en zegt: het is nooit te laat.
Zij weet wat het is en moet gebeuren
en zegt: “wat niet helpt is zeuren;
kijk het aan, vecht en geef niet op;
het is onze strijd zonder gebod”!
De tijd vliegt; is dat wel goed?
Er is nog zoveel wat er moet;
doe wat is voorgeschreven
en kijk eens terug, heel even.
Waarde Wim,
Een indringend gedicht schrijf je en deel je met ons. Van harte hoop ik dat je nog steeds “onkruid bent dat niet vergaat” zoals je zelf vaak zegt. En zeker zal ik je live zien en spreken in 2025 als je in het Maastrichtse verblijft. Ik klim weer naar boven, over twee weken mag ik weer wat gaan sporten, dus dan heb ik ook weer wat meer conditie om de treinreis naar het Zuiden te maken! Tot ziens!