Op 7 oktober 2008 verscheen mijn eerste weblog onder de – zo blijkt jaren later – de profetische titel ‘In en uit’. Mijn laatste blog verscheen op 20 april 2016 met de ook wel profetische titel ‘zelfmanagement’.
Schrijven van blogs was voor mij enerzijds een middel om over een maatschappelijke ontwikkelingen of ervaringen te reflecteren, analyseren, becommentariëren en anderzijds een online visite kaartje, dat verraadt wie je bent en wat je denkt en waarmee je dus zelden vrienden maakt. Tot 20 april 2016 heb ik 225 blogs gepost; minstens een per maand. Dat is een druppel opeen gloeiende plaat vergeleken met de miljoenen blogs die per dag verschijnen en nog minder dan dat vergeleken met de oneliners van twitter, maar die vragen niet om een analyse.
Inmiddels was het schrijven van blogs een plezierige gewoonte en plicht geworden. De tijd nemen om wat langer dan het dagelijks nieuws en getwitter stil te staan bij een maatschappelijke ontwikkeling, een persoonlijke ervaring of een historische of filosofische vraag. Minstens een maal per maand schreef ik een blog; een frequentiedie blijkbaar afhangt van beschikbare tijd én van bepaalde gebeurtenissen.
Na een jaar bloggen schreef ik dat blogs niet gelezen hoeven te worden. Ik had toen wel geanalyseerd hoe vaak een van mijn blogs geopend waren (2400 keer in een jaar), maar dat is geen garantie voor lezen. Een blog was een stukje voor mijzelf, dat misschien ook niet geplaatst en gelezen hoefde te worden, zo dacht ik tot drie maanden geleden. Ook verwees ik tot die tijd in gesprekken wel eens naar een van mijn blogs. Dat spaart tijd en dat is nuttig, dacht ik tot drie maanden geleden. Maar toen….
Mijn blog wordt ‘gehost’ door Godaddy, een bedrijf in de Verenigde Staten (Arizona) met sinds kort ook een ‘telefonisch kantoor’ voor Nederlandssprekende klanten, gehuisvest in het Verenigd Koninkrijk (plaats onbekend). Mijn blog is te vinden op en onderdeel van de ook door Godadddy gehoste persoonlijke website ‘www.wimmarinela.com’. Na een verlenging in maart 2016 van deze website tot 2019 – via de telefonische Nederlandse lijn – kwam begin april een e-mail bericht uit Arizona, dat de site ‘geupdated’ moest worden voor 1 mei 2016. Ik verbleef toen ruim een maand in het buitenland. Niet wetende wat dat betekende, stuurde ik een e-mail naar Arizona. Na 2 weken kreeg ik een herhaling van de noodzaak ‘to up-date’ en dat per 1 mei de huidige site – indien niet up-dated – zou verdwijnen. Voor mij was niet duidelijk wat te doen. Vanuit het buitenland bleek de Nederlandstalige ‘hulplijn’ onbereikbaar (?). Vrienden – even ervaren als ik met de moderne techniek – konden geen raad geven. Er was tenminste een goed advies: maak een ‘back-up’ van de site, maar dat klinkt gemakkelijker dan gedaan.
Op 2 mei 2016 ging de website op zwart en daarmee ook mijn blog. Eenmaal terug in Nederland de Nederlandstalige hulplijn geconsulteerd. Dat bleek een uren eisende ervaring: ‘de geschatte wachttijd is maximaal 10 minuten’ wordt gevolgd door ‘blijft u a.u.b. aan de lijn; u bent belangrijk voor ons; wij helpen u graag’. Mijn maximale wachttijd was 30 minuten, maar dan begint het pas. Na ‘wat is uw klantnummer en inlogcode’ en ’wat is het probleem’ volgt na uitleg van het probleem ‘ík ga uw gegevens erbij zoeken en het even nakijken’ en ‘wilt u met of zonder muziek wachten?’. Het antwoord op die vraag is geen garantie voor een van de twee en de vraag is een voorbode van een nieuwe wachttijd. Na tien minuten nog een keer het probleem uitleggen. Daarna worden ‘oplossingen’ voorgesteld (ander systeem kopen, upgraden etc. en er is altijd een ‘aanbieding’). Tussendoor moet ook ‘mijn manager’ worden geraadpleegd of dit allemaal zo wel kan. Kortom na 90 minuten ligt er een voorstel om het anders te doen, maar dat is geen garantie dat de website en het blog weer aan het werk gaan. Het was inderdaad verstandig om een back-up te maken, want dan kan het misschien wel. Daar moet de volgende dag over worden teruggebeld (door de klant, Godaddy belt zelf niet). Een tijd wordt afgesproken. De beantwoorder blijkt de volgende dag een ander ‘de collega heeft vrij vandaag’ en het circuit begint opnieuw en opnieuw en …..?
Na ongeveer 10 uren telefoneren en drie maanden later is de schade hersteld niet door Godaddy, maar dank zij ‘handige Roemeense’ vrienden: de website is weer online. Mijn blog was 3 maanden ‘zwart’.
En hoeveel blogs schreef ik in die wachttijd? Niet een! Pas nu ik weer ‘online’ ben komt blijkbaar die behoefte aan reflectie en analyse weer naar boven. Dat geeft te denken evenals het relaas over de ervaringen met een ‘host’. Voor mij is Godaddy een ghost. Maar ook de beweegredenen van een blogger blijven ‘duister’.
