Vervangen, weg er mee, verandering, geloof in verandering; yes we can. Verandering, vrijheid, revolutie. Het volk accepteert het niet langer. Revolutie: Boekarest 1989, Kiev 2014. Toen en nu, burgers vermoord. In revoluties sterven onschuldige burgers voor de ‘goede zaak’. Maar wie initieert de revolutie en wie vermoordt de burgers? De antwoorden op Boekarest en op Kiev zullen begraven blijven in de tijd. Het volk blijft; eerst op de pleinen, later in rijen; aan volk en tijd geen gebrek.
De nood van de bevolking is groot en beloftes gaan er in als brood. Maar iedereen is vervangbaar. Iedereen? Iedereen die geen lid is van de graaiende cultuur van de ‘nu even machtigen’. Dus weer een nieuwe regering; habemus pontam III. De 24ste minister in 25 jaar treedt aan. De cultuur van de ‘even machtigen’ vraagt de weg te kennen en de middelen te weten. Zo niet: weg er mee; vervangen.
Hoe dom kan een volk zijn? Het volkt kiest en stemt als lammeren. Gedwee buigt het volk het hoofd. Beter het hoofd buigen dan het te laten afhakken is een les die de volkeren op de Balkan door de tijd hebben geleerd.
Het leek een revolutie; er was hoop op verandering. Wat zou de verandering brengen? Meer aandacht voor de burger, voor de noden van de burger en voor de belangen van het burgerland. Meer dan brood en spelen. Betere dienstverlening aan de burger. IJdele hoop blijkt steeds weer. Het zijn dezelfde ‘communisten’ in een andere jas. En het volk kijkt als een kleuterklas naar de politieke poppenkast voorstelling. Jan Klaassen heeft andere kleren aan.
Betere dienstverlening? De rijen voor het loket zijn langer geworden. Twee uur aanschuiven, vechten voor elke centimeter. Privacy is een dode letter; dat kan van de ziektekiemen niet gezegd worden. Eenmaal het loket bereikt moet een formulier worden ingevuld. Waar? Ergens buiten de rij; leen een pen en zoek een rug. Het formulier moet naar de inspecteur; een andere rij. Eenmaal bij de inspecteur is de mededeling: morgen terugkomen; de inspecteur heeft tijd nodig om het formulier te inspecteren (hij heet niet voor niets de inspecteur). Vandaar de viegende papiermassa’s uit de overheidsgebouwen in Kiev. De ‘revolutionairen’ kennen de weg niet en weten blijkbaar niet wat er met al dat papier moet gebeuren. Een direct bewijs van de onmisbaarheid van de inspecteurs, maar ook van het ongelijk van de ‘revoltutionairen’. Men moet de weg kennen.
Is er een andere weg? Ja, een sluipweg achter de rij gebogen hoofden. Een plastic zakje met een pakje koffie geeft toegang tot een hemelse poort: hier is het formulier; vul het maar even in; het is correct; kom morgen maar terug dan is het afgestempeld en officieel geregeld. Hier neem het plastic zakje maar weer mee.
Er komen nieuwe verkiezingen. De poppenkast gaat door; Jan Klaassen verkleedt zich opnieuw. De rij wordt langer. Zo dom kan een volk zijn.
