Nu het stof is neergedaald
en de prijs is opgehaald,
is nog altijd niet bepaald,
ondanks alles wat is verhaald,
wie – wat – waarom – wanneer zo baalt.
Plots tellen stemmen/punten niet;
artiesten verdwijnen in het niet.
De show ‘must go on’; iedereen geniet,
behalve hen, die men niet meer ziet.
Zij verdwijnen onzichtbaar in het niet.
Het ‘incident’ lijkt van weinig belang
en toch maakt het menigeen bang.
Anderen voorspelden het al lang:
het gaat niet meer om het gezang,
maar welk land staat op de eerste rang.
Israël kon het nu echt niet meer zijn;
de protestborden deden te veel pijn.
Zouden er in Gaza protestborden zijn,
dat was als water veranderend in wijn.
Zou dat oude verhaal toch waar kunnen zijn?
Het is allemaal weer voorbij, dat dure niets.
Het is show, gezang, acrobatiek en kietsch.
Waarom bedenken de investeerders niet iets,
waar iedereen heen kan met de fiets ?
Joost mag het weten, maar zegt niets