Bladeren beginnen te vallen; mist hangt tussen de bomen. Het wordt herfst, tijd voor verandering. Is het verval, een teken van aftakeling, het einde of een renovatie, een redesign of een herstart? Zeker is het tijd voor de druivenpluk, tijd om de nog kleine appelboom te verplaatsen, tijd om de laatste oogst binnen te halen.
Terugkijken en een beetje vooruitkijken. Een foto maken van de te verplaatsen appelboom is een teken van weemoed; ‘mijn logica’: zo zal hij nooit meer te zien zijn.
Na de druivenpluk is het beeld van verval voelbaar in de gevallen, overrijpe druiven, de verschrompelde, resterende rozijnen en verwarde en geknakte ranken. De druiven noch het beeld van verval zijn zuur. Geen beeld van aftakeling. Integendeel, het is een rustgevend beeld; rust en bezinning voor de slaap en dromen tot de ochtend komt.
Renovatie en herinrichting beloven iets nieuws, innovatie. Zij zijn nodig omdat het oude blijkbaar niet meer voldoet, de structuur is afgetakeld, de plaats past niet meer. Dus: stop het verval. Tijd voor iets anders.
Maar ook het oude systeem, de afgedane structuur, de appelboom en de druiven zijn door anderen ontwikkeld, ge- en verbouwd, onderhouden, verzorgd. Ook die anderen hadden een visie, zagen iets nieuws, een wereld vol beloftes. Na hun dood worden ze nogmaals ‘afgeboekt’; ouderwets, achterhaald, niet van deze tijd, hoe was dat in godsnaam mogelijk. Er blijft niets over, geen idee, geen gedachte, geen beeld. Hun brein is dood en hun visies zijn afgeschreven.
De druiven worden van hun vervallen kleed ontdaan na de winter; een harde ingreep met de belofte van een vruchtbare, nieuwe oogst. De verplaatste appelboom loopt opnieuw uit en schiet in bloesem. De natuur blijft in welke structuur ook produceren, het huis leefbaar. Van wie is dat alles en aan wie is het te danken? De herinrichter zal oogsten, maar wie komt het toe? Ondanks het verval, ondanks de aftakeling is het te danken aan de oorspronkelijke bouwer/planter. Die komt het toe!
Lopend tussen de druivenranken zie ik niets van mijzelf. Renovatie is alleen ‘re’, geen ‘in’; terug dus. Ik kom mijzelf niet tegen maar wel de planters van toen. Tussen de ranken voel ik hun liefde. Ik kijk naar verval maar zie hun visie, hun opbouw en ik ervaar dankbaarheid.
